ಚೆಲುವ ಪರಿಮಳ ಅರಳಿದ ದೇವಕನ್ನಿಕೆ ಅವಳು…
ಆದರೆ ಮೊನ್ನೆ ಸಂಜೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ತುಂಬಾನೇ ಚೆಂದ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಅದೆಷ್ಟು ಚೆಂದವೆಂದರೆ
ಇಷ್ಟು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಅವಳನ್ನು ಕಾಣದೇ ದೊಡ್ಡತಪ್ಪು ಮಾಡಿದೆನೆಂಬಷ್ಟು. ಹದಿನೆಂಟು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅವಳಿಗೆ ಹದಿನೆಂಟರ ಹದಿಹರೆಯ.
ತೆಳ್ಳಗೆ ಸಜ್ಜೆಬಣ್ಣದ
ಸಾದಗಪ್ಪಿನ ಸುಂದರಿ.
ಹದಿನೆಂಟು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಯಂಕಂಚಿಯ ದಾವಲ್ ಮಲೀಕನ ಜಾತ್ರೆಯಲಿ ಸಿಕ್ಕವಳು.
ಮತ್ತೆ ಮೊನ್ನೆ ಸಂಜೆ ತಂಗಾಳಿ
ತೇಲಿ ಬರುವ ಹೊತ್ತಲಿ
ಸಡನ್ನಾಗಿ ಸಿಕ್ಕಳು.
ಇಪ್ಪತ್ತು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ
ಮೊದಲ ಭೆಟ್ಟಿಯಲಿ
ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಹಿರಿ ಹಿರಿ ಹಿಗ್ಗುವ ಸಿರಿಕೊಳ್ಳದ ಸಂತಸ
ಮೊನ್ನೆ ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ ಚುಂಬನಗೊಂಡಿತು.
ಏಕಕಾಲಕ್ಕೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ
ಕ್ಷಿಪ್ರಕ್ರಾಂತಿಯ ಪರಮ ಅಚ್ಟರಿ!!
ಇಬ್ಬರಲ್ಲೂ ಏನೂ ತೋಚದ ಸ್ಥಿತಭಾವ. ಸಿನೆಮಾ ಕತೆಗಳಲ್ಲಂತೆ ಕ್ಷಣಕಾಲ ಸ್ಟಿಲ್ಲಾದೆವು.
ಲಗಾಮು ತುಳಿದು
ನನ್ನ ಕಪ್ಪು ಕುದುರೆ ತರುಬಿದೆ.
ಅದು ಕುದುರೆಯೆಂದರೆ ಕುದುರೆಯಲ್ಲ. ಹೊಸದಾಗಿ ಕೊಂಡುತಂದ
ಕಪ್ಪು ಕಲರಿನ ಹೀರೋಹೊಂಡಾ.
ಜಾಂಬಳ ವರ್ಣದ ಕಾಟನ್ ಸೀರೆ,
ತಿಳಿ ಅರಿಶಿಣ ಬಣ್ಣದಂಚಿನ ಕೆಂಪುಬಣ್ಣದ ಮಗ್ಗಿಕುಪ್ಪಸ.
ಅವೆಲ್ಲ ಅವಳ ತುಂಬಿದಮೈ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದವು.
ತಲೆತುಂಬಾ ಅರೆನೆರೆತ ಕೂದಲು.
ಮನದ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಬನದ ದೇವತೆಯಂತೆ ಮುಗ್ದತೆಯನ್ನೇ ತುಂಬಿ ತುಳುಕಿದ್ದಳು. ಥೇಟ್ ಹಳ್ಳಿಯ ಗೌಡತಿಯಂತಹ ಮುಕ್ಕಾಗದ ಜವಾರಿತನವನ್ನೇ ಬದುಕಿದ್ದಳು.
ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ನಾನು ಆರಂಭಕ್ಕೇ ಹೇಳಿದ್ದು ತುಂಬಾ ಚೆಂದ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದ್ದಳೆಂದು.
ಸಹಸ್ರ ಸಹಸ್ರ ಚಂದ್ರಕಾಂತಿಯ ಬೆಳದಿಂಗಳು. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಖರೇ ಖರೇನ ಹೇಳ್ತಿದೀನಿ….
ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಈಗಲೇ
ಚೆಂದವೆಂದರೆ ಬಹಳೇ ಚೆಂದ ಕಂಡಳು.
ಅದನ್ನು ಅವಳಿಗೂ ಹೇಳಿದೆ.
ಅವಳ ಮೊಗದಲ್ಲಿ ಅರೆಬಿರಿದ ಮೊಗ್ಗು ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಮಂದಹಾಸ.
ಅದರ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಒಲವಿನ ಕಂಪು ಸೂಸಿ ಪರಿಮಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಯಾವಾಗ ಬಂದೆ..? ನನ್ನ ಕೇಳಿದಳು.
ನನಗೇನೋ…. ಕೇಳಿದಂತಾಗಿ ಏನುತ್ತರಿಸಿದೆನೋ..! ನೆನಪು
ಹಾರಿ ಹೋಯಿತು. ಆಕೆ ಸಂಜೆಯ ವಾಕಿಂಗ್ ಮುಗಿಸಿ ತೋಟದಮನೆ ಕಡೆಗೆ ಹೊರಟಂತಿತ್ತು.
ಮನಸಿನ ತೊಗಲು ಹರಿದು ಸ್ಪರ್ಶಿಸಲಾಗದ ಸುಖವೇ ಅನರ್ಘ್ಯವೆಂದು ಹೆಸರಿಲ್ಲದ ಹಸಿವುಗಳನ್ನು ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಪರಸ್ಪರ ಉಸುರಿ ಕೊಂಡವರು.
ಹೀಗೇ ಇಬ್ಬರೂ ಒಂದೇ ನೋವಿನ ದೋಣಿಯಲಿ ಪಯಣಿಸಿಬಂದ ಲೋಕಚರಿತರಂತೆ ಅದೆಷ್ಟೋ ಕಾಲ ಚರ್ಚಿಸಿದವರು.
ಅಬ್ಬಾ! ಅದೆಂಥ ವಾತ್ಸಲ್ಯಮಯ ನೋವದು…!! ದಂಗೆಕೋರ ಪ್ರೇಮಿಗಳಂತೆ ಸರಸ ಪ್ರೇಮಕೆ ಸನ್ಯಾಸ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆದು, ನಕ್ಷತ್ರದೊಳಗಣ ವಿಮಲ ಸರೋವರದ ಕನಸುಗಳ ಕಂಡವರು.
ನೆನಪಿದೆಯಾ ನಿನಗೆ. ?
ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಅಂದು
ಹೊಳೆಯ ದಡದಲಿ ನಿಂದು
ಮರಳು ಮನೆಗಳ ಕಟ್ಟಿ
ಆಟವಾಡಿದ ದಿವಸ
ನೆನಪಿದೆಯಾ ನಿನಗೆ ?
ಯಾಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ…
ಜಿಎಸೆಸ್ ಅವರ ಈ ಕವಿತೆ ಗಾಢವಾಗಿ ಕಾಡ ತೊಡಗಿತು.
ಹೌದು ನಾವಿಬ್ಬರು ಕೆಂಪುಹಳ್ಳದ
ಹುರುಮಂಜಿನಂತಹ ಉಸುಕಿನಲಿ ‘ಗುಬ್ಬಿಮನೆ‘ ಕಟ್ಟಿ ಗಂಡ – ಹೆಂಡತಿಯಾಗಿ ಆಡಿದ ಹಿಂದಿನ ಎಲ್ಲ ಆಟಗಳು ನೆನಪಾದವು.
ನನಗೆ ಈಜು ಬರ್ತಿರ್ಲಿಲ್ಲ.
ಅದು ಮೂರು ಹಳ್ಳಗಳು ಕೂಡುವಲ್ಲಿರುವ ಭಯಾನಕ ಸಂಗಮ ಸೆಳೆತದ ಸುಳಿ ಮಡುವು.
ಅಂತಹ ಕರಿನೀರಿನ ಮಡುವಲ್ಲಿ ಉಸಿರು ಕಟ್ಟಿ ಆಳಕ್ಕೆ ಮುಳು ಮುಳುಗೇಳಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾಕೆ,
ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನನ್ನು ಅಧಿಕಕಾಲ
ಎಳಕೊಂಡು ಮುಳುಗೆದ್ದಿದ್ದಳು.
ಅವಳಂತರಂಗದ ಜೀವಶಿಲ್ಪಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಸಮರ್ಪಿಸಿಕೊಂಡೆ.
ಅವಳ ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕೆ ಎಣೆ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಇಬ್ಬರ ಜೀವಕಾಳಿನ ಕಣಕಣದಲ್ಲೂ ಸಾವಿರದ ಸಡಗರ. ಲಕ್ಷ ದೀಪೋತ್ಸವದ ಸಂಭ್ರಮ.
ಹದಿನೆಂಟರ ಮೊದಲ ಹರೆಯಕ್ಕೆ ಧನ್ಯತೆಯ ಸಲಾಮು ಸಲ್ಲಿಸಿದೆ.
ಭಾವಪರವಶತೆಯ ಬೆಳದಿಂಗಳಲಿ ಬೇಹೋಷ್ ಆಗಿದ್ದಳು.
ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ,
ನನಗೆ ನನ್ನವ್ವ ಪುರಾಣ ಕತೆಗಳಂತೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ “ಜಕಣಿ ಜಲದೇವತೆಯರು” ದಿವ್ಯಾಂಗನೆಯರಾಗಿ ಝಲಕುಗೊಂಡಂತೆ ಚುಳುಕಾಗಿದ್ದರು.
ಏನಾಗಿದೆ ನಿನಗೆ..?
ಆಗೆಲ್ಲಾ ಲಂಕೇಶ್, ಮಾರ್ಕ್ಸ್, ಮಾರ್ಕ್ವೆಜ್..ಅಂತಿದ್ದಿ…
” ನನ್ನವ್ವ ಫಲವತ್ತಾದ ಕಪ್ಪು ನೆಲ… ಬನದ ಕರಡಿಯ ಹಾಗೆ ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕಳ ಹೊತ್ತು ಸಾಕಿದಾಕೆ…” ಲಂಕೇಶರ ಸಾಲುಗಳೋದಿ ಏನೇನೋ ಹೇಳಾಂವ ಯಾಕೆ ಏನಾಗಿದೆ ನಿನಗೆ ಜೋಬದ್ರಗೇಡಿ. ಗದರಿದಳು.
ಬತ್ತಿಹೋದ ಬೌದ್ಧಿಕ ಚೇತನ ಎಚ್ಚರಿಸಿದಂತಿತ್ತು.
ನಾನಂದು ಕಂಡ ಕನಸಿನ ಗಂಧರ್ವ ಕಿಂಪುರುಷ ನೀನೇನಾ..? ಎಂದು
ಗೊಣಗಿ, ಗುದ್ದಾಡುವ ದನಿಯಲಿ ಕೊಡವಿ ಬಿಟ್ಟಳು.
ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ…ಹುಯ್ದ ಚಿತ್ತೆಮಳೆಯಲಿ ತೋಯ್ದುಡುಗೆಯಲೇ
ಭೀಮರತಿಯ ಘತ್ತರಗಿ ಅಮ್ಮನ ಸನ್ನಿಧಿಯಲಿ ನಿಂತಾಗ…
” ಬದುಕು – ಬರಹಗಳನ್ನು ವ್ರತದಂತೆ ಪಾಲಿಸುವ ನೀನೊಬ್ಬ ಹೇತ್ಲಾಂಡಿ ” ಅಂತ, ಅವಳೇ ನುಡಿದ ಕಾರ್ಣಿಕ ನುಡಿಗಳ ಬಡಬಡಿಸಿಕೊಂಡೆ.
ಕಪ್ಪು ಕುದುರೆಯಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದು ತುಡುಗು ಮಾಡಿದ ಪಾಪದ ಹುಡುಗನಂತೆ ಹಂಗೇ ನಿಂತಿದ್ದೆ.
ಒಂದುಬಗೆಯ ಜೀವ ಖಜೀಲಾದ ಸ್ಥಿತಿ ನನ್ನದಾಗಿತ್ತು. ಅವಳ ಎಲ್ಲಾ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಕಿವಿಯಾಗಿ ನಿಂತೇ ಇದ್ದೆ.
ನಾನೂನು ಇಲ್ಲ ನೀನೂನು ಇಲ್ಲ…
ತನ್ನ ತಾನರಿತವಗೆ ಬೇರೇನೂ ಇಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲಮನ ವಚನ, ಆಗಸದ
ಅಶರೀರವಾಣಿಯಿಂದ ಶಾರೀರಗೊಂಡಿತು. ನನ್ನ ಜೀವಾತ್ಮದೊಳಗೆ ಸಚ್ಚಿದಾನಂದದ ಚಿದ್ಬೆಳಗು ಜೀವತಾಳಿತು.
ಅಂದಿನ ಆ ಕೆಂಪುಹಳ್ಳ ಮುತ್ತೈದೆಯಂತೆ ಮೈತುಂಬಿ, ಮುಂಚಿನಂತೆ ಹರಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಹಳ್ಳದೆದೆಯ ನರ ನಾಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರಿ ಜಾಲಿಯ ಮುಳ್ಳು ಕಂಟಿಗಳೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿವೆ. ನಾವು ಆಟವಾಡಿದ ಸ್ಮಾರಕದ ಆ ಜಾಗ ಎಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಗಿದೆಯೋ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದೆಲ್ಲ ನನ್ನೊಳಗೆ ನಾನೇ
ಸ್ವಗತದಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡೆ. ಸುಪ್ತಚೇತನದ ಸಹಸ್ರ ಸಹಸ್ರ ದ್ಯಾಸಗಳು ಸ್ರವಿಸತೊಡಗಿದವು.
ಅವಳದು ಮುಂಚಿನಿಂದಲೂ
ಲಿಪಿಗಿಂತ ಲಿಪ್ಲಾಂಗ್ವೇಜ್ ಅಧಿಕ. ಹೀಗಾಗಿ ನನ್ನ ವಾಟ್ಸ್ಯಾಪ್, ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಬರಹ ನೋಡೋದಿಲ್ಲವೆಂದು ಖಡಾಖಂಡಿತ ಧಾಟಿಯಲಿ ಉಲಿದಳು.
ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಬ್ಯಾಟೊಂದನ್ನು ಹಿಡಕೊಂಡು ಪುಟ್ಟ ಬಾಲಕನೊಬ್ಬ ಅದೇ ರಸ್ತೆಯಲಿ ಆಟವಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದ.
ಹತ್ತಿರಕೆ ಬಂದು ಯಾರ್ಮಮ್ಮೀ ಇವ್ರು ? ನನ್ನ ಕಡೆ ನೋಡುತಾ ಕೇಳಿತು ಮಗು. ನಾನು ಯಾರೀ ಮಗು ಎಂದು ಅವಳನ್ನು ಕೇಳುವ ಮುನ್ನವೇ…
ತನ್ನ ಗಂಡನ ಹೆಸರು ಹೇಳಿ,
ಅವನ ಹಸಿತ್ಯಾಜ್ಯದ ಫಲವೇ ಇವನು, ಎಂದು ಮಗನತ್ತ ತೋರ್ಬೆರಳು ತೋರಿಸಿದಳು.
ಅವಳ ಮಾತಲ್ಲಿ ವಿಷಾದಪೂರಿತ ವ್ಯಂಗ್ಯವಿತ್ತು.
ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಮಗು ಆಡುತ್ತಾಡುತ್ತಾ
ಬಹುದೂರ ಚಲಿಸಿತ್ತು.
ಸೂರ್ಯ ತಾಯಿಹೊಟ್ಟೆ ಸೇರಿ
ಕಣ್ನಸುಕು ಮುಸುಕಿ, ಮೋಡ ಗುಡುಗುಗಳ ಕಗ್ಗತ್ತಲು ಘೋರಿಸಿತು. ಕಣ್ಣಳತೆಗೂ ದೂರದ ತೋಟದ
ಮನೆಯ ಕಡೆಯಿಂದ
ಮಾಟದ ದೀವಟಿಗೆಯ
ಕೋಲ್ಮಿಂಚಿನ ಸೆಳಕು ಬೀಸಿದಂತಾಯಿತು.
ನನಗೇಕೋ ಕೆಂಪು ಸೂರ್ಯನಿಲ್ಲದ
ಸುತ್ತಲಿನ ಕತ್ತಲೆಗಿಂತ ಕೆಂಪಗೆ ಕಾದ ಛಡಿಗಳ ಭಯದ ಕತ್ತಲು
ಎದೆಯ ತುಂಬ ಛೇದಿಸತೊಡಗಿತು.
ನಾಳೆ “ಮತ್ತೆ ಭೆಟ್ಟಿಯಾಗೋಣವೆಂದು” ಕಪ್ಪು ಕುದುರೆಯ ಲಗಾಮಿಗೆ ಕಿಕ್ ಹೊಡೆದು ಕತ್ತಲೆ ಸೀಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ ಅರವತ್ತರ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಕುದುರೆ ಓಡಿಸತೊಡಗಿದೆ.
ನನ್ನೊಳಗೆ ಅವಳು ಚೆಲುವ ಪರಿಮಳ ಅರಳಿಸುತ್ತ ದೇವಕನ್ನಿಕೆಯಾಗಿ…
ನನ್ನನ್ನು ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಲೇ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದಳು.
ಅವನ *ಹಸಿತ್ಯಾಜ್ಯದ ಫಲವೇ ಇವನು* ಎನ್ನುವ ಖಿನ್ನತೆಯ ಅವಳ ಮಾತುಗಳು ನನ್ನ ಎದೆಗುಂಡಿಗೆಯಿಂದ
ಮಾರ್ದನಿಸ ತೊಡಗಿದವು.
ನಾನು ಕನ್ಯಶಿಸುವಿನಂತೆ
ಕನಸುಗತ್ತಲೆಯ ದಿಗಂತಗಳನ್ನು
ಸೀಳುತ್ತ ಸೀಳುತ್ತಾ
ಸಾಗುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇನೆ.
ಬೆನ್ನಹಿಂದಿನ ಬೆಳಕಿನಂತೆ
ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು
ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾಳೆ.
ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಕಡಕೋಳ
ಮೊ : 9341010712